Eibarko euskara hiztegia
karakote
1.
iz.
(TE).
Vara con gancho,
garfio para recoger frutas.
Frutak batzeko orduan madala oratzeko kakodun makilla luzia (ETNO).
Karakote batekin jatxi eban adarra okaranez betetakua. / Con un gancho descendió una rama llena de ciruelas. /
Sagarrak, madarixak eta holakuak hartzeko karakotia: kakuaz adarrak hartu eta "taka". Gaztaiñak eta hurrak, barriz, zardaixaz. Zardaixaz astindu ondo, eta botatakuak jaso.
Ik.
zardai,
haga,
kako.
2.
iz.
(TE).
Nariz aguileña.
Sur karakotia eben famelixako guztiak. / Todos los de la familia tenían nariz aguileña.
Ik.
sur karakote,
kako.